Ο Μανώλης Γλέζος μιλάει για το διωγμό του Παπούλια

Η ελληνική κρίση και οι ευθύνες της Ευρώπης...

ΛΟΥΤΣΙΑΝΟ ΓΚΑΛΙΝΟ Ο ΙΤΑΛΟΣ ΚΟΙΝΩΝΙΟΛΟΓΟΣ ΓΙΑ ΤΗ ΜΑΚΡΟΧΡΟΝΙΑ ΚΥΡΙΑΡΧΙΑ ΤΟΥ ΝΕΟΦΙΛΕΛΕΥΘΕΡΙΣΜΟΥ, ΠΟΥ «ΓΕΝΝΗΣΕ» ΤΗΝ ΚΡΙΣΗ

Η ελληνική κρίση και οι ευθύνες της Ευρώπης

Του ΘΑΝΑΣΗ ΓΙΑΛΚΕΤΣΗ

Στο τελευταίο βιβλίο του, με τίτλο «Finanzcapitalismo» (Einaudi, 2011), ο Ιταλός κοινωνιολόγος Λουτσιάνο
Γκαλίνο αναλύει τη σημερινή παγκόσμια κρίση ως συνέπεια της μακρόχρονης κυριαρχίας του νεοφιλελευθερισμού.

Σύμφωνα με τον Γκαλίνο, ο νεοφιλελευθερισμός είναι μια ιδεολογία «ολοκληρωτική», καθώς αποβλέπει στη διάπλαση ενός «νέου ανθρώπου», με βάση το υπόδειγμα του homo economicus. Ταυτόχρονα, ωστόσο, είναι και μια «ευέλικτη» ιδεολογία, επειδή μπορεί να συμβιώνει τόσο με δημοκρατικά όσο και με αυταρχικά πολιτικά καθεστώτα, υπό τον όρο, βέβαια, να μην
τίθεται υπό αμφισβήτηση η θρησκεία της ελεύθερης αγοράς. Το ακόλουθο άρθρο του Λουτσιάνο Γκαλίνο δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα «La Repubblica».

Η ελληνική κρίση δείχνει με τρόπο σκληρό πώς το χρηματοπιστωτικό
σύστημα κυβερνάει ήδη στην πράξη την Ευρωπαϊκή Ενωση με τους
εκτελεστικούς του βραχίονες: την Ευρωπαϊκή Επιτροπή, το Διεθνές
Νομισματικό Ταμείο και την Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα. Οι εκλεγμένες από
το λαό κυβερνήσεις έχουν εδώ και πολύ καιρό επιλέξει να διεκπεραιώνουν
τις εντολές του χρηματοπιστωτικού συστήματος. Θα έπρεπε να το έχουν
μεταρρυθμίσει μετά την έκρηξη της κρίσης το 2008, όταν, σύμφωνα με τα
λόγια του τότε Γερμανού υπουργού Οικονομικών, του Πέτερ Στάινμπρουκ,
«είδαμε το βάθος της αβύσσου».

Είναι αλήθεια ότι στις Βρυξέλλες συζητούν εδώ και δύο χρόνια για
οικονομικές μεταρρυθμίσεις, αλλά μπροστά στη φύση και τις διαστάσεις
του προβλήματος πρόκειται για το γνωστό κουβαδάκι με το οποίο προσπαθούν
να αδειάσουν τη θάλασσα. Καθώς δεν έχουν μεταρρυθμίσει το
χρηματοπιστωτικό σύστημα και καθώς μάλιστα το έχουν βοηθήσει να γίνει
πιο ισχυρό από πριν, οι κυβερνήσεις της Ευρωπαϊκής Ενωσης βρίσκονται
τώρα εκτεθειμένες στις αξιώσεις του. Ακριβώς όπως συνέβη και στις
Ηνωμένες Πολιτείες. Προς το παρόν, αυτό αξιώνει να διασωθούν οι τράπεζες
από την κρίση του ελληνικού χρέους.

Πιστές στο ρόλο τους των δημοκρατικά εκλεγμένων οργάνων, που δεν
βλέπουν άλλη λύση από το να υποκύπτουν στις υπαγορεύσεις οργάνων που
ποτέ δεν έχουν εκλεγεί από κανέναν, όπως είναι η Ευρωπαϊκή Επιτροπή, η
Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα και το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο, οι
κυβερνήσεις της Ευρωπαϊκής Ενωσης απαιτούν ομόφωνα από την Ελλάδα να
μειώσει δραστικά το δημόσιο χρέος της. Ζούσε πάνω από τις οικονομικές
δυνατότητές της, υποστηρίζουν, και τώρα οφείλει να μπει σε ένα δρόμο
αυστηρής λιτότητας: να περικόπτει τους μισθούς, τις συντάξεις, τις
δαπάνες για Υγεία και Παιδεία και να ιδιωτικοποιεί τα πάντα: τις
μεταφορές, τις ακτές, τις συλλογικές υπηρεσίες, τα νησιά, τα λιμάνια και
(γιατί όχι;) τον Παρθενώνα.

Το «φάρμακο» και η «αρρώστια»

Αυτό που αποσιωπάται σχετικά με την ελληνική κρίση είναι ότι οι
αιτίες της δεν είναι εκείνες που συνήθως αναφέρονται, ότι τα φάρμακα,
που μέχρι τώρα προτείνονται από την Ευρωπαϊκή Ενωση, είναι χειρότερα από
την αρρώστια και ότι η πολιτική παράλυση, στην οποία περιέπεσε η
ελληνική κυβέρνηση, στερούμενη της δυνατότητας να αποφασίζει για
οποιοδήποτε θέμα οικονομικής πολιτικής, αποτελεί μιαν έκπτωση της
δημοκρατίας με παγκόσμια σημασία. Πρώτα απ' όλα, η κύρια αιτία του
υψηλού δημόσιου χρέους δεν έγκειται σε υπερβολικές κοινωνικές δαπάνες,
αλλά σε πολύ περιορισμένη ροή φορολογικών εσόδων, οφειλόμενη σε ένα
υψηλό ποσοστό φοροδιαφυγής, που διαρκούσε για κάμποσα χρόνια.

Τώρα η ελληνική κυβέρνηση, πιεζόμενη από την Ευρωπαϊκή Ενωση,
ζητάει από τους συνταξιούχους, από τους εργαζόμενους, από τους
εκπαιδευτικούς, από τους δημόσιους υπάλληλους, να αποδώσουν στον κρατικό
προϋπολογισμό τα δισεκατομμύρια ευρώ που αφαίρεσε από αυτόν, στη
διαδρομή του χρόνου, μια μειονότητα, η οποία εισπράττει ένα εισόδημα
εκατοντάδες φορές μεγαλύτερο από το δικό τους.

Αφού, μάλιστα, τους ενοχοποίησαν -πρώτη η γερμανική κυβέρνηση-
ότι εργάζονται λίγο, ότι συνταξιοδοτούνται νωρίτερα από όλους τους
άλλους Ευρωπαίους πολίτες, ότι παίρνουν πολύ μεγάλες συντάξεις, ότι
κάνουν περισσότερες διακοπές από όλους (ενώ όλα τα διαθέσιμα στοιχεία,
για όποιον θέλει να πληροφορηθεί, επιβεβαιώνουν ότι πρόκειται για
ψευδείς ισχυρισμούς).

Ποιο είναι, όμως, το πραγματικό ύψος του δημόσιου χρέους της
Ελλάδας, για το οποίο λένε ότι θα μπορούσε να τινάξει στον αέρα ολόκληρη
την ευρωζώνη; Πρόκειται για 350 δισεκατομμύρια ευρώ. Είναι σίγουρα ένα
σημαντικό ποσό. Το οποίο, όμως, αντιπροσωπεύει μόνο το 3,7% του ΑΕΠ της
ευρωζώνης, χωρίς να υπολογίζουμε δηλαδή μια μεγάλη οικονομία, όπως
εκείνη του Ηνωμένου Βασιλείου. Επιπλέον, το 43% αυτού του χρέους
βρίσκεται στα χέρια Ελλήνων πιστωτών, που κατά το ήμισυ είναι τράπεζες.
Από το σύνολο πρέπει ακόμα να αφαιρεθούν 7 δισεκατομμύρια χρεών προς τις
ΗΠΑ, 3 προς την Ελβετία και περί τα 2 προς την Ιαπωνία.

Ελληνικό χρέος και σενάρια

Το ελληνικό χρέος προς την Ευρωπαϊκή Ενωση (συμπεριλαμβανομένων
κρατών και τραπεζών), που έγκειται κυρίως σε ομόλογα και άλλους τίτλους,
ανέρχεται επομένως σε λιγότερα από 190 δισεκατομμύρια ευρώ, από τα
οποία περίπου τα 35 οφείλονται στην Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα.

Από το 2008 μέχρι σήμερα οι χώρες της Ευρωπαϊκής Ενωσης, πλην
της Ελβετίας, έχουν δαπανήσει ή εγκαταλείψει πάνω από τρία
τρισεκατομμύρια ευρώ, για να διασώσουν τους χρηματοπιστωτικούς θεσμούς
τους. Και τώρα ανησυχούν αληθινά, επειδή μια περιφερειακή οικονομία
δυσκολεύεται να ξεπληρώσει, με τους τόκους, λίγο πάνω από το 6% αυτού
του ποσού; Υπάρχει κάτι που δεν πάει καλά σε όλη αυτή την υπόθεση. Τα
πράγματα που δεν πάνε καλά είναι κυρίως δύο.

Η ελληνική κρίση είναι, σε πρώτο επίπεδο, μια προαγγελία αυτού
που θα μπορούσε να συμβεί και σε άλλες χώρες, συμπεριλαμβανόμενης και
της Ιταλίας, αν οι κυβερνήσεις της Ευρωπαϊκής Ενωσης συνεχίσουν να
υφίστανται τους χειρισμούς του χρηματοπιστωτικού συστήματος (και των
οίκων αξιολόγησης) και να μην προσπαθούν σοβαρά να το ρυθμίσουν,
προκειμένου να αποτρέψουν μια νέα κρίση, χειρότερη από εκείνη του 2008.

Κερδοκοπία και πιστωτικοί όμιλοι

Το σενάριο περιλαμβάνει, όπως είναι φανερό, νέες κερδοσκοπικές
πιέσεις, τις οποίες θα ασκήσουν οι μεγαλύτεροι πιστωτικοί όμιλοι,
προκειμένου να αντλήσουν το μεγαλύτερο δυνατό κέρδος με τη μορφή τόκων
και υπεραξιών. Πράγμα που συνεπάγεται, όπως διδάσκουν τα μοντέλα
διαχείρισης του ρίσκου, το να διατρέχουν έναν υψηλό κίνδυνο όχι οι ίδιοι
οι όμιλοι, αλλά οι πολίτες· σήμερα οι Ελληνες, αύριο οι Ισπανοί ή οι
Ιταλοί. Περιλαμβάνει όμως και μιαν άγρια πίεση για ιδιωτικοποιήσεις, οι
οποίες θα γίνονται υπό την αιγίδα της τρόικας και θα αποτελούν αληθινό
ξεπούλημα πελώριων εθνικών περιουσιών.

Ενα δεύτερο πράγμα, που δεν πάει καλά, είναι η Ευρωπαϊκή
Κεντρική Τράπεζα. Το βασικό της όριο, που επιβάλλεται από την ιδρυτική
συμφωνία της Ευρωπαϊκής Ενωσης, έγκειται στο ότι έχει ως μέγιστο
καταστατικό σκοπό τη σταθερότητα των τιμών, δηλαδή την πάλη εναντίον του
πληθωρισμού. Αυτό εξηγεί εν μέρει τη βραδύτητα και την αδεξιότητα με
την οποία κινήθηκε μπροστά στην ελληνική κρίση.

Ενα τέτοιο όριο, όμως, ισοδυναμεί με το να αποφασίζουμε με νόμο
ότι, για παράδειγμα, το πρώτων βοηθειών του μεγαλύτερου νοσοκομείου θα
ασχολείται μόνο με τραύματα του αριστερού ποδιού. Οι άλλες δύο κεντρικές
τράπεζες της Δύσης, η Τράπεζα της Αγγλίας και η αμερικανική
Ομοσπονδιακή Τράπεζα, έχουν μεταξύ των καταστατικών σκοπών τους και την
ανάπτυξη και την αύξηση της απασχόλησης, σκοπούς που επιδιώκουν και με
τη δημιουργία νέου χρήματος.

Με αυτή, δηλαδή, τη βασική λειτουργία που τα κράτη της
Ευρωπαϊκής Ενωσης έχουν παραχωρήσει στην Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα,
αλλά που αυτή δεν θέλει να ασκήσει, τη στιγμή ακριβώς που τη
χρειαζόμαστε περισσότερο από κάθε άλλη φορά. *

Δυο γάιδαροι μαλώνανε σε ξένον αχυρώνα...

from Πρωτοβουλία για την Αντισυστημική Αριστερά by Β.Χ.

 

(με αφορμή τα γεγονότα της 20ής Οκτωβρίου 2011)

 

του KΩΣTA  ΛEΓAKH

Η καλή μέρα από το πρωί φαίνεται. Όταν είδα το ΚΚΕ να καταλαμβάνει αξημέρωτα την πλατεία Συντάγματος, αμέσως ο νους μου πήγε στο κακό. Ήξερα ότι τούτο το κόμμα-ανώνυμη εταιρεία –που δεν νοιάζεται για το δυνάμωμα του κινήματος, αλλά για το δικό του δυνάμωμα– δεν θα άφηνε κανέναν να του πάρει το «πρώτο τραπέζι πίστα».

Έτσι, έστησε (για πολλοστή φορά) μια τέλεια οργανωμένη παράσταση (κυριολεκτικά, με όρους θεάματος) που, ως συνήθως, θα ήταν πολιτικά ακίνδυνη και θα είχε διπλό όφελος: πρώτον, θα προστάτευε το αστικό κοινοβούλιο από ενδεχόμενη συγκρουσιακή διάθεση του κόσμου και, δεύτερον, θα παρείχε στο κόμμα τα τηλεοπτικά πρωτεία, κρατώντας για τον εαυτό του και μόνο τα εύσημα της «πρωτοπορίας», τσιμπώντας ίσως μερικές ψήφους από το φιλοθέαμον κοινό.

Το στήσιμο του ΚΚΕ στην πλατεσυία ήταν εμφανές τι σκοπό είχε. Να μην επιτρέψει σε κανέναν να πλησιάσει στο κοινοβούλιο. Τα περί «περικύκλωσης του κοινοβουλίου» προκαλούν γέλιο, μιας και όταν θέλεις να κάνεις κάτι τέτοιο, δεν αφήνεις τους βουλευτές να μπουν στο κοινοβούλιο και όχι τους διαδηλωτές να μπουν στην πλατεία. Το ότι καθόλη την ώρα της παραμονής του στην πλατεία το μέτωπο της περιφρούρησης ήταν προς τα έξω, μη αφήνοντας να περάσουν στην πλατεία, όχι τίποτα «περίεργοι», αλλά ούτε καν συγκροτημένα μπλοκ εργατικών σωματείων, το αποδεικνύει περίτρανα. Επιπροσθέτως, η «πολεμική στολή» της περιφρούρησης (παλούκια, κράνη κ.λπ.) αποδεικνύει ότι ήταν προετοιμασμένοι για σύγκρουση και βέβαια ακούγονται τουλάχιστον αστείες οι περιγραφές των δημοσιογράφων των αστικών ΜΜΕ περί «απλών διαδηλωτών που δέχονται επίθεση και συγκρούονται με κουκουλοφόρους».

Το ΚΚΕ δεν το ενδιέφερε να περιφρουρήσει τη διαδήλωση ούτε από τις δυνάμεις καταστολής ούτε από τους «μπάχαλους», το μόνο που το ενδιέφερε ήταν να κρατήσει το χαράκωμα.

Για τους παραπάνω λόγους, το ΚΚΕ φέρει απόλυτα την πολιτική ευθύνη για ό,τι έγινε. 

Από την άλλη μεριά, έχουμε την συγκεκριμένη ομάδα αναρχικών που επιτέθηκε. Δεν μιλάω γενικώς και αορίστως για αναρχικούς (όπως και παραπάνω δεν μιλάω για κομμουνιστές, αλλά για το ΚΚΕ), αυτός ο χώρος δεν είναι ενιαίος και δεν μπορεί να αντιμετωπίζεται ενιαία. Δεν μιλάω, επίσης, για «προβοκάτορες», «παρακρατικούς» ή ότιδήποτε παρόμοιο. Κάτι τέτοιο άπτεται του αστυνομικού ρεπορτάζ κι εγώ δεν ξέρω απ’ αυτά. Ακόμη κι αν ισχύει, δεν είναι αυτό που χαρακτηρίζει τις συγκεκριμένες ομάδες.

Οι ομάδες αυτές, δρώντας επίσης στο επίπεδο του θεάματος (όπως ακριβώς και το ΚΚΕ) δεν ανέχτηκαν το ότι κάποιος άλλος τους πήρε την «πρώτη σειρά της μαρκίζας». Έπρεπε, σαν γνήσια πρωτοπορία που θεωρούν και οι ίδιοι τον εαυτό τους, να πάρουν πίσω τον πρωταγωνιστικό ρόλο που τους έκλεψαν. Ήταν μια ακόμη (ανάμεσα στις πολλές άλλες) απολίτικη, χουλιγκάνικη συμπεριφορά, μια άλλη εκδοχή της εργολαβίας του κινήματος. Τα «μαύρα κομάντα» ανέλαβαν για άλλη μια φορά να σώσουν την τιμή του κινήματος, χωρίς να το ρωτήσουν όμως…

Δεν είμαι apriori εναντίον της βίας. Η άσκηση της βίας όμως είναι υπόθεση του ίδιου του κινήματος και όχι υπόθεση κάποιων αυτόκλητων ζορό. Ας μην μιλήσει κανείς για «χύμα κόσμο» που αντέδρασε – ο χύμα κόσμος δεν πηγαίνει πλήρως εξοπλισμένος στις διαδηλώσεις. Επίσης, σε κάθε περίπτωση, η βία ασκείται εναντίον του κράτους και των οργάνων του και όχι εναντίον συνδιαδηλωτών, ό,τι ιδεολογικές διαφορές κι αν έχουμε.

Δυστυχώς, η συγκεκριμένη ομάδα δεν αρκέστηκε να χτυπήσει την περιφρούρηση του ΚΚΕ (κάτι που, ενδεχομένως, θα μπορούσε να δικαιολογηθεί με κάποιον τρόπο) – οι πέτρες και οι μολότωφ χτυπούσαν και κόσμο που δεν ανήκε στα ΚΝΑΤ. 

Οι δύο πιο πάνω λογικές δεν είναι κάτι παραπάνω από διαφορετικές όψεις του ίδιου νομίσματος. Του νομίσματος της εργολαβίας του κινήματος. Μιας εργολαβίας που είτε κόκκινη είναι είτε μαύρη πνίγει τον αυθορμητισμό, την αυτενέργεια και τη δυναμική του κινήματος. Είναι μια λογική που στέλνει τον κόσμο στο σπίτι του. 

Το κίνημα είναι ανάγκη να σταθεί αντιμέτωπο με αυτές τις λογικές. Να πάρει πρωτοβουλίες και να μην σέρνεται πίσω από γεγονότα που καθορίζουν άλλοι.  Ας αφήσει τους εργολάβους χωρίς εργολαβία, να τσακώνονται μόνοι τους. Η παράσταση με τίτλο «συγκρούσεις στο κέντρο» πρέπει να λάβει τέλος. Είναι καιρός να αποκεντρωθεί ο αγώνας, να γίνουν εξεγερσιακές διαδηλώσεις στις γειτονιές, να μεταφερθεί η σύγκρουση στους εργασιακούς χώρους και στις σχολές, εκεί που ξέρει ο ένας τον άλλον. Σε χώρους και περιοχές που οι δυνάμεις καταστολής δύσκολα μπορούν να ελέγξουν. Διάβασα κάπου μια πετυχημένη φράση: «τέρμα στη “φάκα” του Συντάγματος»*. Προσυπογράφω.

ΥΓ. Από τη σύγκρουση φάνηκε και το εξής: έσπασε ο μύθος περί του «αήττητου» του ΠΑΜΕ. Έχω την αίσθηση ότι η αναρχική ομάδα θα έπαιρνε φαλάγγι τους Κνίτες, εάν δεν παρενέβαιναν τα ΜΑΤ. Αυτό, ενδεχομένως, να φουσκώσει τα μυαλά των συγκεκριμένων αναρχικών και να δοκιμάσουν ξανά να επιτεθούν στο ΚΚΕ στο μέλλον. Εύχομαι, τούτη την ώρα που διαλύεται το σύμπαν να μην ξεκινήσει κάποια βεντέτα…

*http://eanatropi.wordpress.com

Ακόμα ένα βίντεο με μπόλικη αλήθεια...

Η 15χρονη για τα επεισόδια και τον νεκρό διαδηλωτή

[from: Η 15χρονη για τα επεισόδια και τον νεκρό διαδηλωτή]

H 15χρονη μετά το μήνυμα προς τον πρωθυπουργό, το σχολιασμό δηλώσεων Βενιζέλου και άλλα πολιτικά της άρθρα ξαναχτυπά και μιλά για τα επεισόδια και τον αδικοχαμένο συμπολίτη.

Για άλλη μια φορά η Αθήνα καίγεται από προβοκάτορες. Για άλλη μια φορά διαδηλωτές τραυματίζονται. Γνωστοί άγνωστοι αμαυρώνουν μία από τις μεγαλύτερες συγκεντρώσεις που γνώρισε η Ελλάδα της Μεταπολίτευσης ενώ μέσα στην Βουλή συζητούν για το εάν θα κάνουν εκπτώσεις για τα αντικείμενα που πωλούν στο μαγαζάκι "Ελλάδα"....


Πόσο δίκαιο είναι να πληρώσουν αυτοί που δεν "έφαγαν" ; Για ποιο δίκαιο σύστημα φορολόγησης κάνετε λόγο κε (δεν ξέρω βέβαια αν αξίζει να σας λέω καν κύριο) Βενιζέλο ; Η έννοια της Δικαιοσύνης και της Δημοκρατίας καταλύεται! Ο λαός αντιδρά διότι αυτό που ζητά είναι ομαλή διεξαγωγή του πολιτεύματος μας καθώς και σεβασμός σε αξίες όπως η δικαιοσύνη. Αγνοείται τον λαό που σας έδωσε εξουσία, εσείς φέρατε την Ελλάδα στο ύστατο σημείο. Ζείτε με πολυτέλεια, με χλιδές που είναι προκλητικές ενώ ο διπλανός σας (εντάξει όχι ο διπλανός σας, γιατί μένετε και στις "άλφα" περιοχές) πεινάει, βλέπει το παιδί του να λιποθυμά από την πείνα, βλέπει το παιδί του να μην έχει βιβλίο να διαβάσει, του λέει το παιδί του "Μπαμπά έχω ένα όνειρο, μα δυστυχώς για να πετύχω πρέπει ή να πληρώσεις ή να ξενιτευτώ". Το βάρος μια διαλυμένης κοινωνίας θα το σηκώσουμε εμείς.

Μας έχετε ωθήσει σε έναν πόλεμο, που ζούμε καθημερινά, μεταξύ μας και μη. Μα ο μόνος εχθρός μας είστε εσείς. Πρέπει όλοι να ανήκουμε κάπου, θα είμαστε ή αριστεροί ή δεξιοί, θα είμαστε ολυμπιακός ή παναθηναϊκός ή αεκ ή δεν ξέρω εγώ τι (δεν μιλώ για αυτούς που απλά τους αρέσει να παρακολουθούν ποδόσφαιρο, μιλώ για αυτούς που καταστρέφουν και χτυπούν για την ομάδα "τους"), θα είμαστε ή φυτά ή κουλ, θα είμαστε ή σκυλούδες ή ροκούδες, θα είμαι ή φασίστας ή αναρχικός. Και τρωγόμαστε μεταξύ μας, αλλά πιο πολύ τρώμε την ίδια μας την σάρκα σιγά σιγά. Και όταν φαίνεται πως βγάζουμε αυτές τις παρωπίδες πετάτε τους παρακρατικούς σας μηχανισμούς και τρώμε και τα μηνιαία μας δακρυγόνα γιατί έστω για λίγο πιστέψαμε ότι θα πετύχουμε την ανατροπή.

Ένας νεκρός διαδηλωτής,δολοφονήθηκε, δεν έχει σημασία ο τρόπος αλλά το ότι άφησε την τελευταία του πνοή πολεμώντας κατά των προδοτών. Επειδή τόλμησε να κατέβει στο Σύνταγμα να διεκδικήσει τα δικαιώματά του. Εάν ήμουν στη θέση σας (που θα φρόντιζα να μην έρθω ποτέ) δεν θα είχα δύναμη να αντικρύσω ξανά τα μάτια οποιουδήποτε Έλληνα γιατί δολοφονείτε! Όχι μόνο ανθρώπους, αλλά τα όνειρα μας, την ελπίδα μας, προσπαθήστε να μας κλείσετε το στόμα. Εκεί που δεν φτάνει το γκλομπ του αστυνομικού φτάνει το ψέμα του δημοσιογράφου (το έχω δει σε τοίχο, δεν είναι δικό μου, ξεκαθαρίζω). Να ξέρετε πως καταστρέφοντας τις ζωές και τη χώρα μας, μας τροφοδοτείτε με οργή, μας δίνετε άλλον ένα λόγο να λυπόμαστε που είστε οι εκπρόσωποι μας".

Είμαι μικρή ακόμα, αλλά ξέρω πολύ καλά ότι παίζετε άριστα το ρόλο που σας έχει δοθεί, και επίσης ξέρω ότι οι επόμενες γενιές εάν θέλουν να βάλουν τέρμα σε αυτόν τον φαύλο κύκλο διαφθοράς και ακαθαρσίας θα πρέπει να έχουν δύναμη και θέληση. Σε ευχαριστώ που μαύρισες την μέρα μου αλλά σου υπόσχομαι ότι δεν θα σου επιτρέψω να μαυρίσεις τη ζωή μου, η ευτυχία μου και μας θα είναι η εκδίκησή μας.

15χρονη αναγνώστρια
Ν.Γ

Η τελευταία διαδήλωση του Δημήτρη ήταν δήλωση ζωής

[from  http://www.enet.gr/?i=news.el.article&id=319546 ]

ΔΡΑΜΑΤΙΚΗ ΚΑΤΑΛΗΞΗ ΕΙΧΕ ΤΟ ΑΓΩΝΙΣΤΙΚΟ «ΠΑΡΩΝ» ΤΟΥ 53ΧΡΟΝΟΥ ΔΗΜΗΤΡΗ ΚΟΤΣΑΡΙΔΗ •

ΑΦΗΣΕ ΤΗΝ ΤΕΛΕΥΤΑΙΑ ΤΟΥ ΠΝΟΗ ΕΝ ΜΕΣΩ ΧΗΜΙΚΩΝ, ΑΛΛΑ ΑΠΟ «ΠΑΘΟΛΟΓΙΚΑ ΑΙΤΙΑ», ΚΑΤΑ ΤΗΝ ΚΥΒΕΡΝΗΣΗ

Του ΔΗΜΗΤΡΗ ΡΟΥΤΣΩΝΗ

 

Οσες κι αν ήταν οι «διαγνώσεις», οι «γνώμες» και τα «πορίσματα» για το θάνατο του 53χρονου οικοδόμου από τον Βύρωνα, όσοι αφορισμοί και αναθέματα κι αν εκτοξεύτηκαν προς ένα σωρό κατευθύνσεις, τίποτε από όλα αυτά δεν φαινόταν να έχει ιδιαίτερη σημασία χθες το βράδυ στον «Ευαγγελισμό». Εκεί όπου η καρδιά του Δημήτρη Κοτσαρίδη, του ανθρώπου που πλήρωσε με τη ζωή του τη συμμετοχή του σε μια ακόμα διαδήλωση, σταμάτησε για πάντα, βυθίζοντας τους δικούς του ανθρώπους, αλλά και μια ολόκληρη κοινωνία, σε πένθος.

 

«Η αστυνομία, στην πρώτη σύγκρουση των νεαρών με τις κουκούλες και των ομάδων περιφρούρησης του ΠΑΜΕ, απλά παρατηρούσε» Ο άτυχος άνδρας, οικοδόμος, συνδικαλιστής (ήταν γραμματέας του σωματείου των οικοδόμων του Βύρωνα) υπέστη ανακοπή καρδιάς, σύμφωνα με όσα γνωρίζουμε ώς τώρα, αφού οι τοξικολογικές εξετάσεις, που προσδιορίζουν με ακρίβεια τα αίτια αλλά και άλλους παράγοντες που μπορεί να σχετίζονται με το θάνατο του ανθρώπου, αργούν. Είχε βέβαια προηγηθεί η πτώση του στο πλακόστρωτο κατά τη διάρκεια επεισοδίων χθες στο Ζάππειο και η εισπνοή, από τον ίδιον, των χημικών ουσιών, που περιέχουν τα δακρυγόνα, που είχαν κατά κόρον χρησιμοποιηθεί από τους άνδρες των ΜΑΤ.

Οταν έβρεξε χημικά

«Η αστυνομία, στην πρώτη σύγκρουση των νεαρών με τις κουκούλες και των ομάδων περιφρούρησης του ΠΑΜΕ, απλά παρατηρούσε», λέει αυτόπτης μάρτυρας της πτώσης του 53χρονου στο πλακόστρωτο, μεταξύ των δρόμων Αμαλίας και Οθωνος, κοντά στο Ζάππειο. «Οταν, όμως, οι εκατέρωθεν έφοδοι πολλαπλασιάστηκαν, άρχισε να "βρέχει" χημικά προς πάσα κατεύθυνση, ακόμη και σε όσους διαδήλωναν ειρηνικά - τότε ακριβώς έπεσε ο Δημήτρης, σωριάστηκε λιπόθυμος κάτω».

Ηταν λίγο μετά τις 3.30 το απόγευμα.

Μία ώρα μετά

Ο άνθρωπος που βρέθηκε δίπλα στον 53χρονο εκείνες τις στιγμές θυμάται ακόμη πως «δυο-τρεις άνθρωποι προσπάθησαν να προσφέρουν τις πρώτες βοήθειες στον πεσμένο άνδρα, αλλά επικρατούσε πανικός και η πρώτη ουσιαστική συνδρομή ήρθε από κινητό συνεργείο του ΕΚΑΒ, με μοτοσικλέτα - λίγο αργότερα έφθασε στον τόπο και το ασθενοφόρο». Η ώρα ήταν περασμένες 4.30.
Το όχημα του ΕΚΑΒ, που μετέφερε το λιπόθυμο άνδρα, έφτασε στον «Ευαγγελισμό» λίγο πριν από τις 4.45 και οι γιατροί στο καρδιολογικό τμήμα, όπου μεταφέρθηκε, δεν κατάφεραν, παρά τη χρήση απινιδωτών, να τον κρατήσουν στη ζωή.
«Αυτός ο μίνι εμφύλιος, που ξέσπασε μεταξύ των μελών του ΠΑΜΕ και των γνωστών-αγνώστων ήταν που κατέστρεψε την κινητοποίηση» έλεγε κάποιος, που υποστήριζε πως ήταν, επίσης, παρών στην πτώση του Κοτσαρίδη. «Βρήκαν την ευκαιρία οι αστυνομικοί και έκαναν ό,τι ήθελαν, όποτε το ήθελαν, διασπώντας το πλήθος κατά περίσταση, με αποτέλεσμα να προκληθεί χάος», πρόσθεσε.
Ο Δημήτρης είχε ξαναβρεθεί σε διαδηλώσεις, όπως και αρκετοί από όσους πήγαν στο νοσοκομείο χθες, για να συμπαρασταθούν στην οικογένειά του. Οι συγγενείς του θύματος, όμως, βγαίνοντας από το υπόγειο του «Ευαγγελισμού», μπορεί να είχαν αρκετή οργή για να τα βάλουν με τους πάντες και τα πάντα, είχαν, όμως, τόση θλίψη και πόνο, που δεν τους είχε μείνει κουράγιο για οτιδήποτε άλλο. Συγκλονισμένοι, δεν μπορούσαν να δεχθούν την απώλεια, αλλά και το ότι ο Δημήτρης, που τόσες φορές είχε βρεθεί στο δρόμο για να διαμαρτυρηθεί ειρηνικά, είχε φύγει τόσο άδοξα. Τόσο παράδοξα, μάλλον. Συγγενείς και λίγοι φίλοι πήραν τον άνθρωπό τους και διακριτικά έφυγαν χωρίς να καταλάβει κανείς ότι δεν πρόκειται για άλλο ένα, συνηθισμένο έκτακτο περιστατικό.
Στο προαύλιο του νοσοκομείου, δημοσιογράφοι και πολίτες, που είχαν βρεθεί νωρίτερα στη διαδήλωση, συζητούσαν, έψαχναν, ανέλυαν. Τα αίτια του θανάτου και την πιθανή επιβάρυνση από τα χημικά και την ένταση της στιγμής. Ταυτόχρονα, γιατροί και νοσηλευτές, στα εξωτερικά ιατρεία του νοσοκομείου, δεν σταματούσαν να βγάζουν από τα ασθενοφόρα, που κατέφθαναν συνεχώς, δεκάδες πολίτες που έφεραν τραύματα από πέτρες ή από ρόπαλα.
Η νύχτα ήταν μεγάλη χθες στον «Ευαγγελισμό», αλλά το μυαλό όλων είχε «κολλήσει» στις 5 το απόγευμα.*

Η πρώτη δημοσίευση...

Η πρώτη δημοσίευση...